Zondag 15 september, Vandaag zijn we wat later op dan anders omdat er geen motoren op ons staan te wachten. We nemen de tijd om onze tassen in te pakken, Ed krijgt zelfs zijn helm in zijn tas.
De grote Harley Davidson dealer in Denver
We ontbijten in het hotel en Peter en Hans willen nog zwemmen. Het weer is er goed voor maar het zwembad is wegens einde seizoen afgedekt en gaat niet meer open. Dan maar in het bubbelbad. Omdat dit erg warm is vinden ze dat al evemin een succes.
Nog even genieten van een Hot Tub
Ik heb wat rond gewandeld en ben op het terras een boek gaan lezen. Om half twaalf komt de taxi die ons naar het vliegveld van Denver brengt. Dat gaat vrij vlot dus hebben we op het vliegveld nog even tijd om de laatste Hot Wings te eten. De veiligheid staat nog steeds erg hoog in het vaandel in de States, zodat we onze handbagage op de lopende band moeten plaatsen terwijl we zelf door een poortje lopen. Bij ons alle vier gaat het alarm af, zodat wij links moeten wachten, totdat wij aan de beurt zijn om nader gecontroleerd te worden. Ook daarmee hadden we geen geluk, want het fouilleren vond plaats door een oudere man. Hoeveel pech kun je hebben ?
Achter het poortje krioelt het van de veiligheidsmensen die ons een voor een onder handen nemen. Het wordt een complete strip-tease, want de schoenen moeten uit, de riemen moeten af en we worden met een handscanner van top tot teen afgetast.
Alles blijkt in orde maar mijn handbagage trok wel heel erg de aandacht van de veiligheidsmensen. De tas was al twee keer leeggehaald, maar reageerde nog steeds op de scanner. Uiteindelijk vonden ze tussen een boek de flesopener van Grolsch die ik in Casper gewonnen had.
De terminal van Denver International Airport
Er werd aan de superintendent gevraagd of dit voorwerp was toegestaan en dat werd bevestigd. Ik kreeg de opener terug en mocht mijn tas opnieuw inpakken. We mochten doorlopen en om half drie stappen we in de Airbus 320 met vluchtnummer NW 1228. Om drie uur stijgen we op en gaan we op weg naar Detroit.
Om kwart voor acht landen we op het vliegveld van Detroit, het is hier alweer twee uur later dan in Denver, zodat het verschil met Nederland nog maar zes uur is. We hebben niet veel tijd over om wat te doen op het vliegveld, maar we hebben nog wel genoeg tijd om onze laatste dollars stuk te gooien aan een Budweiser. Om tien over half tien stijgen we op met de DC 10 met vluchtnummer NW 48 naar Amsterdam.
Kijk nog maar even rond, Peter
Na ‘n vlucht van zeven uur en twintig minuten landen we op Schiphol. Het is hier inmiddels maandag 16 september 2002, elf uur. De bagage komt snel en ik heb de trein van tien over half twaalf naar Den Haag. Wij willen Ed nog heel erg bedanken voor het vele werk dat hij heeft verzet om deze reis in elkaar te flansen en graag tot ziens.